Аннотация:Artykuł analizuje złożoną i kontrowersyjną postać Davida Wdowińskiego, przywódcy Żydowskiego Związku Wojskowego (ŻZW) w getta warszawskiego. Autor podkreśla, że Wdowiński, często oskarżany o wyolbrzymianie swojej roli i autopromocję, mógł być podatny na patologiczne mechanizmy obronne związane z traumatycznymi przeżyciami, jakich doświadczył w czasie Zagłady. W relacjach Wdowińskiego pojawiają się zarówno niespójności, jak i elementy typowe dla narracji mitologicznej, co sugeruje, że mogły one stanowić próbę zaspokojenia potrzeby uznania i ochrony kruchego poczucia własnej wartości. Zdaniem Autora figura Wdowińskiego jest przykładem złożonych skutków traumy wojennej, które przejawiają się w potrzebie uznania i heroizacji. Autor stawia także pytania o rolę patologicznego narcyzmu oraz mechanizmów obronnych w konstruowaniu publicznego wizerunku, z którego Wdowiński czerpał satysfakcję, ale także doświadczał upokorzeń. Opisuje, jak życie Wdowińskiego, zwłaszcza jego późniejsze lata, charakteryzowało się trudnościami w zachowaniu równowagi między dążeniem do osobistego uznania a rzeczywistością. Choć niektóre z jego twierdzeń o udziale w walkach w getcie warszawskim zostały zakwestionowane, narracja ta pomogła mu zachować pozytywny obraz samego siebie w obliczu traumatycznych wspomnień.
