Аннотация:Büveyhîler dönemi (932-1062), Şîîliğin, özellikle İmâmiyye Şîası'nın tarihinde ilk defa devlet güç ve imkanına ulaşmış olduğu bir dönem olmasından büyük bir öneme sahiptir. Büveyhîler, sosyal ve siyasi şartların bir gereği olarak sadece Şîîliği önceleyen bir politika takip etmemişler; Sünnîliği de her zaman dikkate alan pragmatik politika ve uygulamalar ortaya koymuşlardır. Bununla birlikte bu dönem, İmâmî/Şîî düşüncesinin hem itikâdî hem de siyasi yönlerden gelişimi açısından oldukça önemlidir. Şîîliğin gelişimi açısından böylesine önemli olan Büveyhîler dönemini, bu makalede, özellikle bu dönemi yaşamış olan ve Şîîliğin gelişiminde ciddi rolleri bulunan düşünürler açısından ele almaya çalışacağız. Bu amaçla, tarihsel sıralamaya bağlı kalınarak aşağıda, İbn Cüneyd el-İskâfî, Şeyh Sadûk, Şeyh Müfîd, Şerîf er-Radî, Şerîf el-Murtazâ, Necâşî ve Ebû Ca'fer et-Tûsî gibi düşünürler üzerinde durulmuştur. Bu çerçevede bu düşünürlerin öncelikle hayat hikayeleri ana kesitleriyle ifade edildikten sonra temel fikir yapıları ele alınarak İmâmîyye Şîası'nın gelişimine yönelik katkıları üzerinde bazı değerlendirmeler yapılmıştır.
